piątek, 26 lipca 2019

Blog..uznaje za zakończony!

45 rozdziałów, epilog, 12 obserwatorów..

Historia lwicy Uru dobiegła już końca. Blog był moim pierwszym, trwał ponad dwa lata i osiem miesięcy. Miał dla mnie szczególne znaczenie, kończąc go zakończyłam ważny etap w moim życiu. Nie mogę zapomnieć dnia, w którym śpiesząc się na wesele napisałam pierwszy rozdział, akurat w dzień urodzin mojej mamy. Historia lwicy Uru jako iż była pierwsza, nie była idealna od samego początku. To właśnie tutaj uczyłam się pisać estetycznie, wcielać w emocje bohaterów. Pamiętam, jak pisałam Lwia Ziemia z małej i robiłam jeszcze liczniejsze błędy ortograficzne. Z czasem te błędy były likwidowane, a postać Uru rosła. Postawiłam sobie trudne zadanie. Uru nie została w całości wymyślona przeze mnie, musiałam więc zatroszczyć się o nią szczególnie.Dodawałam wszystko co musiałam. Moim celem było sprawić, by Uru cieszyła się waszą sympatią, przedstawić ją jako dobrą królową, matkę. Według mnie się udało.
Dziękuję wszystkim którzy komentowali, czytali, obserwowali, udzielali się i po prostu byli. To mój siódmy zakończony blog i... żałuję, że musi się już zakończyć.

Żegnaj Uru.

Do widzenia kochani.


Oficjalnie... 
Blog..uznaje za zakończony!

Epilog

Uru nigdy nie czuła się taka lekka. Rany których zaznała przez antylopy, nie piekły jej już, a wręcz zniknęły. Lwica poczuła, jak nabiera sił i unosi się. Dusza dawnej królowej opuściła ciało. Przez chwilę Uru była zagubiona, błądząc po nowym nieznanym jej dotąd świecie. Panował tu przyjemny chłód, było spokojnie, cicho i bezpiecznie.
Brązowe łapy nie dotykały chmur, gdy Uru szła przed siebie. Nigdzie nie dochodziła. Błądziła bez celu tak długo, dopóki pierwsze promienie nowego słońca nie przyćmiły ciemnego krajobrazu. Futro Uru pokryła mgiełka. Zielony oczy błyszczały, a na pysku po chwili pojawił się lekki uśmiech. Lwie Niebo.
Przed nią pojawił się blady płomień, do którego podeszła spokojnie.
Na chwilę oślepił ją nagły blask. To co na nią czekało, sprawiło, że lwica nie mogła się nie wzruszyć. Wiele lwów, wiele znajomych pysków, tak wiele barw oczu. Wszystkie sylwetki spoglądały na nią czujnie. Niektóre z uśmiechem, inne z troską, a jeszcze inne z powagą.
-Uru!
Lwica wstrzymała na chwilę oddech. Serce zabiło jej szybciej. W jej stronę szedł złoty lew, o czarnej grzywie i połyskujących zielonych oczach. Jego futro było bledsze niż kiedy żył, wciąż jednak go rozpoznawała.
-Ahadi..-puściła się biegiem  w jego stronę. Przytulili się.-Tak bardzo tęskniłam.
Ahadi odsunął się od niej. Spoglądali sobie długo w oczy, z pełną miłością.
Następnie koło Ahadi'ego stanął inny lew. Mohatu.  Ojciec i córka złączyli ze sobą ogony, a Mohatu przycisnął się do jej boku. Uru nie potrafiła nic z siebie wydusić.
Asali jako następna pojawiła się obok córki, rzuciwszy się na nią z pocałunkami. Za dawną królową poszedł Chaka. Brat i siostra długo nic nie mówili, ciesząc się od nowa swoim towarzystwem. W oczach Chaki błyszczała duma.
-Witaj, Uru.
-Jesteśmy znów wszyscy razem,-głos Asali był ciepły. Nosiła słodki zapach, który tak dobrze było ponownie czuć.
-Byłaś wielką królową. Troszczyłaś się o Krąg Życia. Zostaniesz zapamiętana w samych pozytywach,-powiedział Mohatu.
-Twoja droga w Kręgu Życia dobiegła już końca.-wzrok Ahadi'ego posmutniał.
Uru skinęła głową.
Lwica rozejrzała się. Duchy lwów szeptały między sobą ciepłe słowa na jej temat. Uru ulżyło, gdy pośród nich nie zauważyła Themy.  Wtedy jej radość z ponownego spotkania z najbliższymi, momentalnie znikła.
-Mufasa... Taka... Nie mogę teraz...
-Ciii, wszystko będzie dobrze. Lwia Ziemia wciąż będzie żyła,-Ahadi polizał ją za uchem. Lew ogonem wskazał na coś za Uru. Gdy lwica się odwróciła, jej oczom nie ukazał się już promień, a sadzawka. Woda błyszczała, odbijały się w niej gwiazdy. Uru otworzyła szerzej oczy. Kroki poniosły ją w tamtą stronę. Tylko... tam nie było już wody. Zamiast tego brązowa lwica widziała Mufasę, który ma opuszczoną głowę, oraz Simbę, który wtula się w łapy Sarabi. Sarafina płakała, przytulając swoją córkę, a Zira pewnie spoglądał na Rafikiego. Szaman wypowiadał słowa, które niosły ze sobą tyle cierpienia, ale ich znaczenie było jak najbardziej trafne. Zazu i Zuzu przyglądali się jak odprawiał pogrzeb. Ciało leżącej brązowej lwicy, było nasmarowane. Zapłonęło, gdy mandryl rzucił na nie patyk z ogniem. Rozniósł się dym. Rafiki pochylił głowę w zadumie.
Skaza siedzący za całym stadem, płaczących i pogrążonym w modlitwie lwów, uniósł głowę by spojrzeć na nocne niebo.
Uru zachłysnęła się. To był jej pogrzeb!
-Jesteś najjaśniejszą z gwiazd, Uru -Mohatu uśmiechnął się ciepło, gdy podszedł i położył jej ogon na ramieniu, -Będziesz mogła spoglądać na Lwią Ziemię, a nocami gdy ktoś będzie patrzył na niebo, będzie widział na nim twoją gwiazdę.
-A ja zawsze będę gotowa pośpieszyć z pomocą,-szepnęła Uru.
Jej życie dobiegło końca, ale nowy rozdział dopiero się otwierał. Kto wie, może zostanie w przyszłości Duchową Przewodniczką?
Uru, pozostała pogodna, odważna, wspaniała. Cokolwiek się teraz miało wydarzyć-pomyślała, idąc za najbliższymi głębiej do nieba-ona będzie czuwać.

czwartek, 25 lipca 2019

#45 Najjaśniejsza gwiazda

Taka długo myślał nad planem swojej zemsty. Mrok wypalał jego serce i lew nie próbował mu się opierać. Pragnął zostać królem, czuł, że będzie poprawnym władcą dla Lwiej Ziemi. W Mufasie widział tym samym największe zagrożenie. Taka czuł, że pomoże królestwu. Postanowił więc postawić wszystko na jedną kartę.

Lew wstał następnego dnia bardzo wcześnie, by nikt się nie zorientował dokąd się wybierał. Jak na złość jednak, napotkał na Sarabi i Sarafinę, które ze swoimi lwiątkami, odpoczywały blisko Lwiej Skały. Widząc Takę, spojrzały na niego, ale się nie odezwały. Wyczuły napiętą atmosferę. Sarabi westchnęła, żałując, że znów nie mogą być małymi lwiątkami, przyjaznie do siebie nastawionymi.
Mały Simba wyszedł jej z łap i przewracając się, doszedł do Nali. Lwiątka zaczęły się popychać i gryzć w uszy, przez co młode matki skupiły na nich uwagę i zapomniały od razu o synu Uru.

Taka minął więc je, uprzednio biorąc kilka łyków wody. Ruszył prosto przed siebie. Przed nim rozciągał się piękny obraz sawanny, pełny zwierzyny, wodopojów, wysokiej trawy i mieszkańców. Kilka lwic wracało z polowania, najmłodsi ganiali się po sawannie, cieszą gorącym słońcem, ogrzewającym ich futra. Taka wywrócił oczami. Lwia Ziemia wydawała się taka... nudna.
Lew zauważył, że jest już blisko granicy. Powiódł wzrokiem po suchej, zniszczonej ziemi. Wiał z stamtąd nieprzyjemny wiatr, więc zmrużył oczy.
Taka trzepnął ogonem o ziemię, gdy zamiast przekroczyć granicy, jak miał to w zwyczaju robić, usłyszał za sobą głos.
-Taka! Skaza! Poczekaj!
Lew poczuł jak jeży mu się sierść. Już bardzo duża część stada, zaczęła tak na niego mówić i domyślał się, że jeśli tak dalej pójdzie, wkrótce imię "Taka" zostanie kompletnie zapomniane.
Odwrócił się, gdy odgłosy kroków, stały się wyrazniejsze.
Mufasa dotarł do niego. Skinął głową.
-Dokąd się wybierasz?
-Nie twoja sprawa,-syknął Taka
Mufasa zmarszczył nos, ale kontynuował rozmowę:
-Właściwie to moja, bo jestem królem. Poza tym, chciałem żebyś towarzyszył mi w patrolu. Zazu złożył mi szczegółowy raport i wygląda na to, że wszystko dobrze. Przejdziemy się więc w dalsze zakątki.
Zazu jest baaardzo szczegółowy-Mufasa zaśmiał się, uświadamiając sobie, ile czasu schodzą im zwykle raporty.
-Nie mam ochoty przebywać w twoim towarzystwie,-mruknął Taka.
-Niby dlaczego? Ostatnio ciągle sobie grabisz bracie,-mruknął Mufasa,-Odizolowałeś się od stada i podobnie chcesz uczynić z własną rodziną.
-Nie możesz mi rozkazywać.
Taka spojrzał kontem oka na Złą Ziemię. Miał ochotę wybrać się na Cmentarzysko Słoni i porozmawiać z hienami o nowych propozycjach zemsty. Są mi posłuszni.. -pomyślał Taka.
Ominął Mufasę, kierując się z powrotem w stronę Lwiej Skały.

Mknął przez sawannę, pozwalając, by trawa ocierała się o jego brązowe łapy.Wiatr muskał jego pysk. Taka w szybkim tempie znalazł się pod Lwią Skałą i zastanowił co dalej zrobić. Mógł co prawda wrócić do granicy trochę pózniej, albo przespać się w wybranej przeze siebie jaskini.
Spostrzegł kamień leżący nie daleko i uderzył w niego mocno łapą z wystawionymi pazurami. Od razu ją cofnął, gdy poczuł piekący ból. Jego mocną domeną zdecydowanie był rozum, a nie siła.
-Głupi Mufasa. Nie wie, czego się po mnie spodziewać,-syknął sam do siebie.
Domyślał się, że pół stada jest już pewnie nad wodopojem. Nieoczekiwanym było więc dla niego usłyszeć kroki i po chwili poczuć ogon prosto na swoim ramieniu.

***

Mufasa, obserwował dłuższą chwilę jak jego brat odchodzi, po czym westchnął. Również spojrzał w stronę granicy, żeby chwilę pózniej, obrać inny kierunek. 
Król skierował się znaną sobie drogą do wodopoju. Właściwie, Mufasa znał każdy zakątek Lwiej Ziemi. Podobnie jak większość mieszkańców.
Gdy tylko dotarł do wodopoju, nie zdziwił się obecnością lwioziemców. Lwice skłoniły mu się z szacunkiem. Mufasa odpowiedział skinieniem głowy.  Wzrokiem odszukał ukochanej, by do niej podejść. Sarabi skierowała na niego pełne miłości oczy. Polizała go w policzek, nie wypuszczając z łap syna.
-Jak ci mija dzień?
-Cóż, ze strony królewskiej wszystko dobrze, gorzej relacje rodzinne..
-Nie musisz kończyć. Taka wygląda na niezle wściekniętego,-Sarafina zaprzestała na chwilę pielęgnacji swojej córki, by spojrzeć w oczy przyjaciela.
Mufasa pokiwał głową.
Na szczęście, kolejną ciężką rozmowę, przerwał Simba. Mały książę pisnął z radością. Nierównym krokiem opuścił łapy matki. 
Sarabi westchnęła. Znów będzie brudny... i znów nie pozwoli się wykąpać...    Był doprawdy uparty, jak i również wesoły. Sarabi uśmiechnęła się wyrozumiale. 

Simba podszedł do ojca, który ułożył się tak, by małe lwiątko mogło się na niego wdrapać. Simba zaczął gryzć jego ucho, ciągnąć je do tyłu.  Wszystkie lwioziemki rozczulił ten widok i wręcz nie mogły powstrzymać się od śmiechu.

***

Taka wstrzymał na chwilę oddech, nim odwrócił głowę. Za sobą widział sylwetkę brązowej lwicy, której oczy błyszczały czerwienią. Uśmiechała się lekko, ale gdy tylko zabrała ogon, jego koniuszek drgał. 
-Mamo? Co ty tutaj robisz? 
-Mieszkam,-odpowiedziała krótko Uru. Jej głos jak zawsze był ciepły, co pozwoliło odprężyć się brązowemu lwu.
-Chodziło mi bardziej o to, dlaczego nie jesteś z całym stadem nad wodopojem.
Uru zmrużyła leciutko oczy.
Dawna królowa przypomniała sobie, jak zaczął się jej dzień. Obudziła się, zjadła śniadanie, by chwilę pózniej porozmawiać z Mufasą. Jak zawsze brązowa lwica czuła w stosunku do niego ogromną dumę.  Następnie Uru miała okazję pobawić się z Simbą. Był to krótki czas, gdyż książę szybko wrócił do swojej matki, która akurat wybierała się gdzieś z Sarafiną. Uru doceniała jednak każdą chwilę z malutkim księciem. Czuła, że wyrośnie na wielkiego króla. Simba rósł bardzo szybko i równie szybko utożsamiał się jego charakter.
Ostatnim punktem dnia Uru była krótka drzemka, która została przerwana, gdy stado wyszło z jaskini, tupiąc łapami. Na początku córka Asali, zastanawiała się, czy nie wybrać się nad wodopój z resztą stada, albo chociaż nie odwiedzić Rafikiego. 
I gdy już miała coś postanowić, wychodząc z jaskini dojrzała swojego syna i miała nieprzyjemność usłyszeć jego słowa.
Nie potrafiła się jednak gniewać na swoje dziecko. Taka zawsze był trudny, ale wyłącznie dlatego, że był ambitny. Dawna królowa doskonale pamiętała każdy moment, gdy syn był zawiedziony nie mogąc spędzić czasu z ojcem, albo szczęśliwy gdy bawił się z przyjaciółmi. Chociaż jego charakter bardzo się zmienił, Uru i tak nie wymieniłaby swojego dziecka na żadne inne.

Westchnęła głęboko.
-Właśnie się tam wybierałam. Może zechciałbyś mi towarzyszyć?-po chwili kontynuowała,-Mufasa mówił o jakimś zadaniu dla waszej dwójki.
-Nie chce nic z nim robić.
-Dlaczego musisz być taki uparty?-oczy Uru pokryły się smutkiem.
Taka wzruszył ramionami. 
Uru zamyśliła się ponownie, tym razem krócej.
-Chce ci coś pokazać. Przejdziemy się na spacer?
Taka otworzył szeroko oczy, ale bez wahania pokiwał głową. 
Uru ponownie uśmiechnęła się. Ruszyła przed siebie, co jakiś czas odwracając się, by mieć pewność, że Taka za nią nadążą.

Córka Mohatu omijała zwinnie drzewa i kamienie. Miała pełną koncentracje. Słuchała jednym uchem dzwięków sawanny takich jak ptasi śpiew, stukot kopyt zebr, czy radosne okrzyki członków różnych stad. Z jej pyska nie schodziła radość. Lwia Ziemia miała się dobrze. Decyzja o wyborze Mufasy na króla była dobra i Uru czuła, że jej ojciec spoglądając na nią z jednej z gwiazd, jest z niej dumny. 

Taka na początku obawiał się, że matka skieruję się do wodopoju. O dziwo jednak, minęli go z większej odległości. Uru kontem oka przyjrzała się stadu, nim przyspieszyła.    
Słońce unosiło się już wysoko na horyzoncie i jeśli mieli dotrzeć na miejsce przed zapadnięciem zmroku, musieli się pośpieszyć.

Nagle przed Uru stanęły kolejne sceny z jej przeszłości. Zabawy z rodzicami, śmierć brata, poznanie Ahadi'ego, moment gdy zasiedli na tronie, wszystkie narodziny których była świadkiem i Uru doskonale zdała sobie sprawę z tego, że Krąg Życia trwa i będzie trwał. Była wdzięczna za wszystko co ją dotąd spotkało. Nie mogła się już doczekać tego, co będzie dalej, w przyszłości.

Nagle przyszedł również smutek, spowodowany pamięcią o Themie. Jej jedyna córka, pewnie dawno już założyła własną rodzinę. Szkoda tylko, że nie powróciła na Lwią Ziemię. Uru miała ogromną nadzieję, że jeszcze to zrobi, chociaż z każdym dniem szanse na to były coraz mniejsze.

Gdy tak Uru, z Taką u boku, przemykali przez sawannę, mijając różne zwierzęta i zagłębiając się coraz bardziej  w wysokiej trawie, postanowili zatrzymać się na chwilę by zapolować.
Bez najmniejszego problemu, Uru wytropiła niewielkie stado antylop. Zdecydowała się jednak na coś mniejszego i w ostateczności, zaproponowała góralki.
Taka nie był z tego wyboru zbyt szczęśliwy, ale posłuchał matki.  Poszedł za nią trochę głębiej. Polowanie było takie proste...
Uru ustawiła się w odpowiedniej pozycji, wytężając wszelkie zmysły. Gdy tylko obok zatrzęsła się trawa, lwica powoli przesunęła się naprzód. Uważała, by łapy przylegały do ziemi, oraz o tym by wystawić pazury. Taka, kroczący obok, cieszył się, że wiatr wieję od strony zwierzyny, która dzięki temu nie mogła ich wyczuć. Brązowy przygotował się na odpowiedni moment i cierpliwie poczekał, aż Uru da znać. Gdy to się stało, krótkim gestem łapy, wyskoczyli do przodu. Szybko odebrali swojej zwierzynie życie. Zarówno Uru jak i Taka złapali po jednym góralki. Prędko gryzli i przełykali kawałki mięsa.
-Pychota,-wyznała Uru, po czym jak miały w zwyczaju matki, polizała swojego syna za uchem. 
Taka skrzywił się.
-Idziemy już?
Uru pokiwała głową. Dwójka lwów wstała, by wyruszyć dalej.

-Daleko jeszcze?-zapytał po raz drugi Taka, gdy zatrzymali się po długim biegu. 
Uru zaśmiała się.
-Właściwie, to już jesteśmy.
Ogonem wskazała na rozpadlinę nie daleko.
-Kanion?-zdziwił się Taka.
-Tak,-przytaknęła Uru.
Lwica ostrożnie zbliżyła się do krawędzi, by chwilę pózniej powoli i sprawnie iść w dół. Taka poczekał aż matka znajdzie się niżej, by również do niej dołączyć.
Starał się iść jak najwolniej, czując jak kamyki ruszają się pod jego łapami. Po dłuższym czasie, znalazł się więc obok brązowej. Taka rozejrzał się wokół. Ściany kanionu były wielkie i kamieniste. Nie było tutaj prawie w ogóle roślinności. Do tego grzało zbyt wyraznie słońce, przez co kanion nie tyle wydawał się tajemniczy, co wręcz nieznośny.
Uru szybko wypatrzyła kilka zwierzątek, więc skierowała się w ich stronę. Następnie zatrzymała się. Łapą pokazała synowi niewielką roślinkę, której zielone liście rozrastały się, a korzenie mocno były utkwione w twardej ziemi.
Słysząc echo wywołane odgłosem własnych łap, stukających o twardą ziemię, Taka zbliżył się do mamy, by przyjrzeć się uważnie roślinie. Poduszki łap piekły go od wysiłku, stania na rozgrzanej ziemi. Uru jednak widocznie to nie przeszkadzało.
-Po co mnie tu przyprowadziłaś?-spytał Taka. 
Nie to, że nie lubił spędzać czasu z Uru. Przeciwnie. Matka miała szczególny wpływ na jego życie. Była dla młodego lwa najważniejszą lwicą na całym świecie. 
Czasami jednak jej nie rozumiał, jak teraz. Dlaczego miał oglądać jakąś roślinkę?
-Spójrz Tako. Nawet gdy wydaję się, że życie przeminęło, ono pojawia się niespodziewanie. Rozejrzyj się po tym kanionie. Wydaję się taki pusty, wręcz martwy. Jednak gdyby tak do końca było, ta mała roślinka nie wyrosłaby tutaj.
-To coś ma oznaczać?
-Tak, kochany.-rzekła lwica,-Nawet gdy kiedykolwiek opuści cię nadzieja, pamiętaj, że pojawi się ona niespodziewanie. Tak jak życie. Na tym właśnie polega Krąg Życia. Zaskakujący i potrzebny.
Taka starał się stłumić ziewnięcie. Uważnie słuchał, dopóki lwica nie przerwała, wpatrując się w niego w oczekiwaniu. Widocznie chciała, by coś dopowiedział, ale on tylko mruknął pod nosem. Zaczął popychać łapą niewielki kamyk.
Uru przyglądała mu się dłuższą chwilę.
-Możemy wracać,-powiedział Taka, świadomy jej spojrzenia. 
-Jeszcze troszkę,-odpowiedziała Uru,-Chciałam zapytać ciebie jeszcze o jedną rzecz. Wtedy pod Lwią Skałą, słyszałam co mówiłeś. 
-Możesz mi przypomnieć co konkretnie?
-Wiem, że nie dogadujesz się z bratem, ale twoje słowa... że Mufasa nie wie, czego powinien się po tobie spodziewać.-zauważyła, że ogon Taki lekko drgał , więc kontynuowała,-Tako, nie mówiłeś tego na poważnie prawda? To było w  gniewie, nie zrobiłbyś krzywdy bratu by zyskać koronę?
Taka nie spoglądał na swoje łapy, a prosto w czerwone oczy mamy. Co miał odpowiedzieć?
-Oczywiście że nie, wszak jesteśmy rodziną.
-Czuję się kłamiesz, synku. Słyszę to w twoim głosie i widzę w oczach,-westchnęła Uru. Przez chwilę milczała.-Pragniesz tronu. Wiem to doskonale, powtarzasz to za każdym razem. Obawiałam się o twoje relacje z Mufasą, gdy ten został królem. Widzę, że miałam powody.
-Mufasa zniszczy to królestwo, podobnie jego wypłosz.


-Ten wypłosz to Simba,-spokojnie odpowiedziała lwica,-Pamiętam, jak ty i Mufasa byliście sobie bliscy w dzieciństwie. Czy naprawdę musicie to kończyć? Nie możesz stać u jego boku? Założyć rodzinę u boku Ziry?
Taka uniósł do góry jedną brew. Jego głos zrobił się bardziej zimny, wręcz zirytowany.
-Zira urodzi mi pewnego dnia syna. Godnego następce, który przejmie wszystkie moje cele.
-Jestem szczęśliwa, że układasz sobie życie...
-Czy możemy już na tym skończyć? Nie zamierzam nic więcej  mówić.
-Ani robić,-podkreśliła Uru,-Zbliża się zachód słońca, obejrzymy go razem? Całą rodziną.
Sierść Taki uniosła się. Uderzył ogonem o ziemię w nagłej irytacji. Odsłonił kły, więc Uru cofnęła się o krok do tyłu.
-Oni już nie są moją rodziną! Nie będę patrzył jak Mufasa chwali się wszem i wobec, a Sarabi kiwa mu głową jak futrzak po złapaniu! Nienawidzę go i nie myśl, że kiedykolwiek polubię! Nie raz pozbywałem się zagrożenia, to nie będzie problem!
Po kanionie rozległ się jego ryk. 
Uru wpatrywała się w syna otwartymi oczami, w których pojawiły się różne uczucia. Gniew, strach, smutek, zaskoczenie oraz zagubienie.
Nie potrafiła wykrztusić żadnego słowa.
Taka zmarszczył brwi, wciąż się w nią wpatrując. Jego pazury jak zawsze były wystawione. 
-C-czy..-zdecydowała się zacząć, chociaż odpowiedz którą mogła otrzymać, mogłaby ją zranić,-..zabiłeś swoją Lwią Straż? Byli dla ciebie zagrożeniem?
-Byli głupcami. Nie chcieli mi pomóc. Zasłużyli na taki los.
Nie zaprzeczył! 
Uru mogłaby się rozpłakać, gdyby zawód nie wygrał ze smutkiem. Jej wzrok stwardniał. Taka zauważył u niej gniew, na co był przygotowany.
-Jak mogłeś! Postąpiłeś niegodnie! Odebrałeś niewinne życia! Tako, zawiodłam się!
-Chyba nie pierwszy raz co?
-Zawsze byłam po twojej stronie. Zagubiłeś się.-teraz z jej oczu zniknął gniew,-Pomogę ci.
-Nie potrzebuję pomocy, chyba, że w zemście.
-Nie możesz zabić brata!
-Zrobię co będę musiał!
-Taka!
-Nie Taka! Skaza!... Skaza! To moje nowe imię.-warknął lew.-Spójrz na moją bliznę! Spójrz na mnie!
-Proszę! Nie możesz, po prostu nie!-wiele myśli wirowalo teraz w głowie królowej. Ryknęła potężnie, starając się w ten sposób dotrzeć do syna.
Jej ryk odbił się od ścian kanionu, podobnie było gdy uczynił to samo Taka... a właściwie Skaza.

Wpatrywali się w siebie, cały czas nie przerywając kłótni. To była jedyna jaką kiedykolwiek odbyli. 

U góry kanionu również widać było życie. Kilkanaście antylop gnu, skubały ogromną trawę, nawet nie przejmując się zbytnio pomału zapadającym dniem. Gdy jednak usłyszały głośne ryki, przestraszyły się. Zwłaszcza, że nie daleko polowały lwioziemki by złapać kolację. Antylopy gnu spłoszyły się. Zbiegły równo do kanionu, kierując się szybko w stronę dwójki lwów na samym dole.

***

Król Mufasa rozejrzał się po swoim stadzie, gdy tylko wrócili znad wodopoju. Lwice wyruszyły na polowanie, natomiast reszta lwioziemców postanowiła zasnąć, albo zatopić się w rozmowach. Mała Nala smacznie spała już w łapach Sarafiny, natomiast Sarabi zachwycała się bawiącym jej ogonem Simbą.
Mufasa uśmiechnął się w stronę żony i syna. Pózniej skierował się w stronę czubka Lwiej Skały. Niepokoił go brak mamy i brata. Miała nadzieję, że oboje szybko wrócą. 
Mufasa ułożył się na szczycie, kładąc głowę na łapach. Wzrokiem przebiegał po sawannie.

***

Nim Uru się obejrzała, Skaza pchnął ją do biegu. Dwójka brązowych lwów była w ogromnym szoku. W kanionie zwykle było bardzo bezpiecznie. 
Lwy biegły, ile tylko miały sił w łapach. W oczach obojgu malowała się czysta panika. Antylopy gnu pędziły rozpędzone, całym stadem. Obijały kopytami o ziemię. Nie zamierzały się zatrzymać. 
Uru poczuła jak łapy odmawiają jej posłuszeństwa, ale zmusiła się by nie zwalniać. Biegnąc, rozglądała się. Ściany kanionu były na tyle strome, że nie było możliwości wdrapania się po nich. Ich jedyną nadzieją, stał się więc długi bieg aż do wyjścia na pustynię.
-Nie zatrzymuj się!-wydyszała.
Oddech piekł ją, przez gęsty dym i kurz który zgromadził się, przeniesiony z wiatrem. Chociaż lwioziemcy się mocno starali, nie byli w stanie długo utrzymać się na pierwszeństwie. Antylopy gnu otoczyły ich ze wszystkich stron.
Uru wysiliła się, by przeskoczyć kamień. Może nie była jeszcze taka młoda, ale zdecydowanie starość już ją opanowywała. Spojrzała kontem oka, na biegnącego Skazę. Nie udało mu się poprawnie wykonać skoku. Uderzył w kamień koniuszkiem łapy i teraz biegł, lekko kuląc.
Poczuła mocniejsze bicie serca. Wiedziała, że mieli dwa wyjścia: albo przestać biec i mieć nadzieję, że nic im się nie stanie, albo biec dalej i wiedzieć, że mogą przegrać.
Uru czuła się coraz gorzej. Ciała antylop obijały się o nią, sprawiając, że traciła równowagę. Ale ona musiała biec dalej! Musiała się uratować! Musiała ratować Mufasę! Musiała...
Akurat w tej chwili, Skaza został zepchnięty na ścianę. Lew poczuł zawroty głowy i runął na ziemię.  
-Nieee!-wrzasnęła Uru. 
Lwica rzuciła się w kierunku syna. Skaza miał otwarte oczy. Świat wokół niego wirował. Część antylop skakała nad nim, a inna część przebiegała. Uru ustawiła się obok niego. Każda antylopa która podeszła za blisko, dostawała mocne ugryzienie w kończyny.
Skaza podniósł się na równe łapy. Zdążył zauważyć pełne ulgi oczy matki, nim kolejne biegnące antylopy uderzyły w nią. 
Uru próbowała zaczerpnąć świeżego powietrza, gdy pchały ją tak długo, dopóki nie upadła na ziemię. Przebiegły wtedy po niej, sprawiając, że powietrze stało się gęste. Skaza nie mógł jej dojrzeć. Antylopy gnu nie przestawały biec, ale ich stado zakończyło się,a kurz zaczął opadać.

Uru miała wciąż otwarte oczy. Z jej ciała ciekła krew, a futro było brudne przez ślady kopyt. Brązowa lwica nie mogła złapać oddechu. Czuła się słaba, zmęczona. Uru nie potrafiła podnieść się na łapy. Tak ją bolały. Miała ochotę tylko leżeć. 
Dopadła ją myśl, że to może być jej koniec.

Skaza dobiegł do niej, z przerażeniem malującym się na pysku. Pochylił się nad nią.
-Mamo? Nic ci nie jest? Zaraz sprowadzę Rafikiego, on ci pomoże!
-Nie...-zdołała wyksztusić z siebie słowa,-...to koniec. 
-Nie możesz mnie zostawić! Nie możesz, mamo! Nie teraz, nie gdy jesteśmy pokłóceni! Mam tylko ciebie!
-P-proszę... przemyśl co robisz... kocham cię... i ci wybaczam.-wydyszała, zamykając oczy. To ciało było takie ciężkie i tak bardzo bolało. Na pysk lwicy nasunął się jednak uśmiech.
Jej życie było wspaniałe. Zaznała miłości rodziców, przyjazni, zaufania i szacunku ze strony stada. Kochała i ktoś ją kochał, mogła zostać mamą, mieć wpływ na los Lwiej Ziemi. Mogła obserwować jak zmienia się świat, witać wschodzące słońce i żegnać je gdy zachodziło. Nie zmieniłaby nic w swoim życiu, było piękne. 

Jedyne czego się obawiała, to tego co będzie pózniej. Mufasa będzie dobrym władcą, ale czy Skaza naprawdę dokona zła? 

Jej syn wciąż się nad nią nachylał, czuła jego ciepły oddech. Słyszała jak jego głos drży, gdy wołał w jej stronę "Obudz się! Nie odchodz!".
Ale Uru już odchodziła.  Lwica czuła, jak dusza opuszcza jej ciało i mknie ku lwiemu niebu. 

Skaza czuł łzy napływające do zielonych oczu. Uru przestała się ruszać. Lew jeszcze raz spróbował ją dobudzić. To było jednak bez sensu...  umarła... 
Lew położył się, wtulając nos w jej ciało. Zawsze była przy nim. Kochała go i dalej kocha, a on ją teraz stracił.
Długo leżał w takiej pozycji, dopóki pierwsze gwiazdy nie zapełniły nocnego nieba. Wtedy uniósł głowę i zaczął wylizywać jej ciało. Chciał by matka miała wciąż czystą sierść, o którą zawsze tak dbała.Otarł łapą łzy, by wciąż udawać twardziela. Jego serce na zawsze pękło... był gotowy dokonać teraz wszystkiego, by je odbudować-a to było możliwe tylko wtedy, gdy zostanie królem. 
Przyłożył jeszcze raz pysk do ciała matki.
-Przepraszam. Żegnaj.
Odetchnął głęboko. Podniósł ciało lwicy, prosto na swoje plecy.  Tęsknota zalała go ze wszystkich stron.  Ostrożnie skierował się w stronę Lwiej Skały.


[*] To zdecydowanie najsmutniejszy ze wszystkich rozdziałów. Zakończył się pewien okres w dziejach mojej twórczości - Uru była pierwszą postacią z Króla Lwa, którą miałam zaszczyt się opiekować i tym samym pierwszym blogiem. Jej śmierć jest zdecydowanie smutnym elementem. Niestety musiałam tego dokonać. Skaza chcąc pozbyć się swojego brata i Simby, wysłał ich do miejsca, w którym zginęła jego ukochana matka. Czujecie ten zabieg? Według mnie Uru będzie najjaśniejszą ze wszystkich gwiazd. Nie chcąc dłużej przedłużać, zaproszę was tylko do epilogu, który pojawi się jutro i... dziękuję. [*]

środa, 17 lipca 2019

Różne wersje Ahadi'ego

Oto druga część, tym razem skupimy się na Ahadi'm. Jaki miał charakter, wygląd, stosunek do swojej rodziny?

Krótkie, nieistotne przypomnienie: Ahadi jest imieniem używanym przez większą ilość fandomu Króla Lwa do ojca Skazy i Mufasy. Jest jednak to imię w połowie kanoniczne jeśli liczyć książeczki The Lion King: Six New Adventures. Jego partnerką jest Uru.

  • Mój Ahadi 
 Ahadi'ego poznałam tak samo jak Uru. Być może właśnie to miało wpływ na to, że w mojej wersji, Ahadi stał się okrutnym lwem. Jego charakter nie jest specjalnie złożony: pewny siebie, odważny, wredny lew. Kochał całym sercem Uru, oraz swojego starszego syna Mufasę, którego pragnął nauczyć wszystkiego co jako przyszły król powinien umieć. Już w pierwszej chwili gdy dojrzał swojego syna, widział w nim ideał. Themę również kochał, ale odpychała go myśl, że nigdy nie dorówna sile lwa. Co do Taki... Ahadi szanował syna, ale z czasem jak zazdrosny Taka zaczął sprawiać problemy, odsunęli się od siebie na tyle, że Ahadi bez mrugnięcia okiem potrafił go uderzyć. Zawsze otóż w mojej wersji, widziałam jak to Ahadi prowadzi Takę do jednego kroku stania się Skazą. Ciekawe co by było gdyby wiedział, jak jego działania skończą się w przyszłości?...

Nie mogę jednak odmówić mu  tego, że jako król sprawdzał się dobrze i granice Lwiej Ziemi były bezpieczne. 

Skoro znamy już charakter Ahadi'ego, przejdzmy do jego wyglądu. Znowu nie będę się zbytnio rozwodzić 


Jego wygląd to złote futro, "złoziemski" nos, zielone oczy i ciemna grzywa. Zwykle miał wystawione pazury i dumną, wyprostowaną sylwetkę. 

  • Inny wygląd

Ahadi, pojawia się w znanych książeczkach "The Lion King: Six New Adventures-Opowieść o Dwóch Braciach". Pojawienia się tam ojca Mufasy i Taki, sprawiło iż wygląd najpopularniejszym wyglądem Ahadi'ego stał się ten widziany powyżej. Czyli czerwono-brązowa grzywa, brązowe oczy, nos zaokrąglony i silna sylwetka. Przypomina tym samym bardzo Mufase. 
Lew jest przedstawiony tam jako sprawiedliwy, mądry i silny władca, prawdopodobnie syn poprzedniego króla. Jest też przyjazny i opiekuńczy dla obu swoich synów. Zostaje tam przedstawiona scena z Taką, gdy rani go bawół. Czyżby dwie strony medalu?  Oczywiście. Wszak, Ahadi jest przecież lwem, którego nie dane nam będzie poznać w filmie.

Tutaj macie Ahadi'ego u boku swojej ukochanej ↓ ↓ ma futro ciemne, czarną grzywę i zielone oczy.Budzi przyjemne skojarzenia.
Ahadi and Uru - colors changed by HydraCarina

Tutaj został przedstawiony jako silny ↓↓ czerwonogrzywy lew, o złotym futrze i zielonych oczach. Nie budzi jednak już takiego przyjaznego wrażenia, a liczne rany na jego ciele świadczą o częstych walkach.

Kolejny Ahadi ↓↓ ze złotą sierścią i taką samą grzywą.
by: DemiiDee
Uprzejmy↓↓tajemniczy nastolatek

W przypadku Ahadi'ego, nie ważne jest  czy urodził się na Złej Ziemi, Rajskiej Ziemi czy może Lwiej Ziemi. Zawsze jest przedstawiany jako mąż Uru i nosi w sobie coś z wyglądu swoich synów.
Zapytałam bliską osobę, jaki według niej jest Ahadi. Miała to stwierdzić tylko z usłyszenia jego imienia. Według niej imię Ahadi powinno należeć do osoby energicznej, walecznej, drapieżnej, dążącej do celu.

King Ahadi and Queen Uru by HydraCarina
Tutaj Ahadi został przedstawiony jako lew o złoto-pomarańczowym
futrze, zaokrąglonym nosie, silnej posturze, zielonych oczach skierowanych wprost na ukochaną lwicę.
W oddali widać Lwią Skałę.
  • Wszystko zależy od punktu widzenia
by: DJCoulzAnimalsOnly
Wiele w charakterze i wyglądzie Ahadi'ego, zależy również od punktu widzenia. Część fanów Króla Lwa, może usprawiedliwiać jego zachowanie, inna część popierać. Historia w jaki sposób Skaza zdobyć bliznę, czy był to ostry cierń, uderzenie przez ojca, czy bawoła, zależy od postrzegania go. 
Są też dwie wersje przedstawiania jego jako nauczyciela. W pierwszej z nich, Ahadi zabierał na  lekcje o Kręgu Życia tylko Mufasę, w drugiej to Taka odłączał się od wspólnych lekcji. Którą z nich w uznajecie?
  • Ahadi

Na raz.. dwa.. trzy.. pomyślcie, jak w widzicie Ahadi'ego? Z chudą, czy umięśnioną posturą. Jakim nosem? Czy wyobrażacie go sobie jako ciemnobrązowego, z dwu kolorową grzywą i głodnym spojrzeniem?

O dziwo, nie raz spotyka się taki wygląd jego grzywy.


Na temat lwa powstało również wiele teorii: że jego ojcem był wyrzutek Issaka, że zginął z łap własnego syna Skazy, że Rafiki skłamał Kopie o jego historii, gdyż pozostawali przyjaciółmi i nie chciał przedstawiać Ahadi'ego w złym świetle. 

Jak na razie pozostaje nam tylko wyobrażać sobie, jak mógłby wyglądać Ahadi. Przedstawiany jest na wielu komiksach, rysunkach, książkach i blogach. W  tej notatce chciałam tylko pokazać kilka jego podstawowych form, więc proszę o ocenę trochę "naciąganą" :) 
Na takie ostateczne podsumowanie zamieszczam kilka ciekawostek:
❤️W języku suahili jej imię oznacza Obietnica
❤️Ahadi jest wspomniany raz w filmie Król Lew,  a także książce "Najjaśniejsza Gwiazda", ale nie podano bezpośrednio jego imienia.
❤️Powstał w 1994
❤️Zwykle jest ojcem dwóch(Mufasa i Skaza) lub trzech lwiątek
❤️W książce "Opowieść o Dwóch Braciach" jest opisany jako zielonooki lew z czarną grzywą, co jest sprzeczne z ilustracjami. 
❤️Uważa się, iż chciał by na Lwiej Ziemi mieszkały wszystkie zwierzęta.


To by było na tyle. Mam nadzieję, że post wam się spodobał. Do zobaczenia ♡

niedziela, 30 czerwca 2019

Różne wersje Uru

Blog zmierza ku końcowi, postanowiłam więc przygotować dla was coś lekkiego (ba, po prostu nie zdążyłam z rozdziałem xd).  Co to będzie? Ano, jak widać po tytule różne wersje wyglądu i charakteru naszej kochanej Uru. Pewnie część z nich znacie, ale zawsze warto skumulować to w jednym miejscu.

Krótkie, nieistotne przypomnienie: Uru jest imieniem używanym przez większą ilość fandomu Króla Lwa do matki Skazy i Mufasy. Jest jednak to imię w połowie kanoniczne jeśli liczyć książeczki The Lion King: Six New Adventures. Nie widzimy tam wyglądu lwicy, ani nie dowiadujemy się o niej zbyt wiele. Jej mężem jest wówczas Ahadi, o którym będzie osobna  notka.

  • Moja Uru
Uru jest pierwszą postacią z Króla Lwa jaką kiedykolwiek stworzyłam... nie, nie, to złe słowo. Uru została już wcześniej stworzona, a ja tylko nadałam jej charakter. Wydarzenia dziejące się na blogu to w większości moje pomysły, zdarza się jednak, że wzoruję się na wymienionych wyżej książeczkach lub serialu Lwia Straż, by uwiarygodnić moją wersję Uru.

Gdy pierwszy raz zapoznałam się z Uru, jeszcze na wiki Król Lew, wiedziałam, że musi być ona wesoła i pełna ciepła!  Gdy założyłam tego bloga, charakter Uru kształtował się przez okres dziecka i dorosłego. Jako lwiątko Uru była wesoła, niezwracająca zbytniej uwagi na rzeczy nieistotne, oraz pełna ciekawości. Gdy Uru podrosła, musiała pobierać nauki u swego ojca, przez co jej uczucie sprawiedliwości powiększyło się. Przestała też być wiecznie wesoła, zdawała sobie sprawę z problemów i odpowiedzialności jaka ją dopadła. Miała wszak władać całą Lwią Ziemią.  Na szczęście, Uru pozostała odważna i dobra. Pamiętacie moment gdy poznała Ahadi'ego? Nie potrafiła zostawić cierpiącej istoty samej. Tak też zostało, gdy stała się królową. Potrafiła przyjmować do stada wszystkich, którzy o pomoc prosili, a także być gotową podczas suszy wyruszyć na poszukiwanie jeziorka, by pomóc zwierzętom zamieszkującym jej ziemie. Miała w sobie wolę determinacji, gdy coś zagrażało jej stadu. 
Najważniejszym jednak co chciałam poruszyć przez tą postać był instynkt macierzyński. Uru zawsze wiedziała, gdy Taka był smutny, oraz gdy zmęczony Mufasa miał dość lekcji. Potrafiła wówczas pocieszyć swoje dzieci, dać im dobrą radę , a nawet odpuścić im zajęcia, by mogli w spokoju odpocząć. Była łagodna i ugodowa. Dla niej dzieci były najważniejsze, chciała ich szczęścia i bezpieczeństwa. Przy tym dbała o ich edukacje. Troszczyła się o nie.  Można jednak powiedzieć, że traktowała swoje lwiątka... inaczej. Thema, była jej jedyną córką i Uru starała się jej wpoić te same wartości , które przekazała jej Asali. Nie chciała by jej córka opuściła Lwią Ziemię. 
Była świadoma, że Mufasa miał być kiedyś królem. Nie zmuszała go by brał udział w lekcjach, ale bardzo jej na tym zależało. Kibicowała mu, gdy starał się o serce Sarabi.
Takę traktowała najlepiej jeśli chodzi o moją perspektywę. Kochała oczywiście wszystkie swoje dzieci! Taka jednak, jako ten najsłabszy, najmłodszy i odtrącony przez ojca, stał się jej oczkiem w głowie. Nie chciała by się zbytnio wysilał i dawała mu dużo swobody, opiekowała się nim i starała być zawsze najbliżej. 

Zostawmy już temat jej charakteru i przejdzmy do jej wyglądu:


Wygląd mojej Uru nie jest jakiś specjalny. Ma brązową sierść, czerwony pędzelek ogona i pomarańczowe/brązowe/czerwone oczy (w rozdziałach różnie podawałam). Jej nosem jest "lwioziemski", sylwetka szczupła, rysy twarzy łagodne i jak to można określić "dobrze jej z oczu patrzy".
  • Inny wygląd
Uru Portrait by WhiteKimya
By: WhiteKimya

Uru nie zawsze jest przedstawiana jako brązowa. Czasami jej kolor sierści jest złoty, lub ciemnorudy. Pewnie nie raz zetknęliście się też z wizerunkiem królowej Lwiej Ziemi taki jak ten powyżej: ciemna sierść, zaopkrąglony nosek, czerwone oczka i pasek na głowie. 

Tutaj macie Uru o kolorze sierści↓ ↓złotym i "złoziemskim" nosie

Ahadi and Uru - colors changed by HydraCarina

Może być też przedstawiana z zielonymi↓↓oczami, złotą sierścią i "złoziemskim" nosie
Uru And Her Cubs by IsharaHeart

Kolejna Uru z brązową↓↓ sierścią, ale... innym nosem
Taka and Uru by Plumpig

Piękna,↓↓łagodna i... bura?
Uru by Mel777

Najważniejszym w nadawaniu wyglądu Uru, wydaję się jednak być to czy została uroczona w rodzinie królewskiej, czy była córką brata Mohatu, albo jeśli miała być tylko dodatkiem do swojego królewskiego męża.
Zawsze jednak nosi cechy każdego ze swoich synów bądz wnuków.
King Ahadi and Queen Uru by HydraCarina
  • Nie zawsze miła i kochająca?
Ideał dobrej mamy, jest powszechnie zakładany gdy myślimy o Uru. Być może właśnie tradycja jej charakteru, skłoniła niektórych twórców do przedstawianie jej w nieco... mrocznych barwach.
Uru może być otóż egoistyczna, podła, wywierająca ogromną presję na swoich synach, oraz lwicą potrafiącą świetnie manipulować zdaniem innych.

Queen Uru by dyb
By: dyb
  • Nietypowy wygląd
Queen Uru by yelnatsdraws

Przynajmniej co do jednego wszyscy twórcy są zgodni: Uru była piękna! Elegancka, oszałamiająca, budząca zachwyt i powszechne uwielbienie.
Przedstawiona przez yelnatsdraws biała lwica, jest coraz śmielej "pożyczana" jako matka Mufasy i Skazy. Trochę nietypowe, ale z pewnością kreatywne podejście. 


Jak na razie pozostaje nam tylko wyobrażać sobie, jak mogłaby wyglądać Uru. Każdy twórcza i fan Króla Lwa, ma odmienne albo podobne zdanie co do jej wyglądu czy charakteru. W tej notatce chciałam tylko pokazać kilka jej podstawowych form, więc proszę o ocenę trochę "naciąganą" :) 
Na takie ostateczne podsumowanie zamieszczam kilka ciekawostek:
❤️W języku suahili jej imię oznacza Diament
❤️Pierwszy raz pół kanonicznie wystąpiła w "Opowieść o Dwóch Braciach"
❤️Powstała w 1994
❤️Zwykle jest matką dwóch(Mufasa i Skaza) lub trzech lwiątek
❤️Mimo, że bezpośrednio nie podano jej imienia, lwica została również wspomniana w pierwszej części filmu przez Zazu, który zwrócił się do Skazy następująco: "Mama Ci nie mówiła żebyś nie bawił się jedzeniem?"
❤️W każdej wersji jest żoną Ahadi'ego. Natrafiłam jednak na komiks według którego Uru nie była wierna mężowi. Oczywiście jest to tylko wymysł autorki, ale myślę, że dość ciekawy. Link--->Król lew:Narzeczony


To by było na tyle. Mam nadzieję, że post wam się spodobał. Do zobaczenia w kolejnym, kochani♡

piątek, 31 maja 2019

50 faktów o mnie


  1. Mam na imię Emilia 
  2. Urodziłam się 27 września 2002 roku
  3. Chce zostać pisarką
  4. Moim ulubionym kolorem jest fioletowy, ale lubię również zielony,czarny i biały
  5. Moim ulubionym kwiatem jest tulipan
  6. Mam psa pekińczyka i pięć królików miniaturek
  7. Moim ulubionym zwierzęciem jest wilk
  8. Mam brązowe oczy i takie same włosy
  9. Moimi ulubionymi seriami książkowymi są Wojownicy, Rywalki i Więzień Labiryntu
  10. Obecnie uczęszczam do  liceum humanistycznego 
  11. Mam głowę pełną pomysłów
  12. Nie cierpię języka angielskiego
  13. Moim znienawidzonym przedmiotem jest matematyka
  14. Mam dwie formy osobowości-szkolną i domową
  15. Mieszkam na wsi
  16. Mam starszą siostrę, Dominikę 
  17. Wydałam trzy moje wiersze w formie tomiku
  18. Jestem dziewczyną xD
  19. Nie mam chłopaka
  20. Byłam za granicą w Wielkiej Brytani
  21. Nie mam na nic alergii
  22. Gdy jeszcze leciał w telewizji, byłam wielką fanką serialu "Wspaniałe stulecie"
  23. Nie umiem pływać
  24. Kocham biegać
  25. Nienawidzę gry w siatkę 
  26. Niespecjalnie umiem rysować
  27. Chciałabym mieć chomika
  28. Zbieram kolekcje kul śnieżnych
  29. Moimi ulubionymi gatunkami filmowymi jest horror, animacje i czasami komedia
  30. Ubieram się na czarno
  31. Nagrywam własne filmy, do których wymyślam scenariusze
  32. Moim ulubionym drzewem jest sosna
  33. Ulubiona liczba to 2
  34. Chce nauczyć się włoskiego i suahilli
  35. Chciałabym grać na fortepianie  
  36. Jestem chyba jedną z nielicznych osób które lubią muzykę Disco Polo
  37. Lubię także rap, klasyczną muzykę i nightcore 
  38. Jako kochająca wilki osoba gram w WolfQuest
  39. Miałam kiedyś klub
  40. Kocham gołąbki
  41. Dążę do szczęścia
  42. Moimi ulubionymi postaciami z Króla Lwa są Kiara, Simba i Pumba
  43. Nawet lubię dzieci i planuję w dalekiej przyszłości mieć ich 3
  44. Moi rodzice są po rozwodzie
  45. Nie przepadam za anime
  46. Kocham bajkę "Zakochany kundel II"
  47. Mam także ulubioną maskotkę 
  48. Nie umiem gotować (chyba, że naleśniki się liczą?)
  49. Jestem marzycielem
  50. "Historia lwicy Uru" jest moim pierwszym blogiem 

wtorek, 30 kwietnia 2019

#44 Simba

Kilka miesięcy później
 
Uru nie miała wątpliwości. To będzie udany dzień. Jeden z najlepszych od wielu miesięcy. Brązowa lwica wspięła się na sam szczyt Lwiej Skały, by odetchnąć świeżym powietrzem. Poczuła jak powietrze muska jej pysk.
Zmrużyła oczy, gdyż promienie słońca raziły ją w oczy. Lwica westchnęła, czując przyjemne ciarki przebiegające po plecach.
-Dzień dobry!-Zazu, nowy majordamus, zatrzymał się przed łapami Uru i ukłonił się z szacunkiem. Uru uśmiechnęła się, ale nie odrywała wzroku od krajobrazu.
-Witaj Zazu. Czy mógłbyś coś dla mnie zrobić?
-Dla królowej wszystko!
-Teraz będziesz miał nową królową,-powiedziała matka króla. Dopiero wtedy spojrzała na ptaka.-Przekaz zwierzętą, że jutro odbędzie się prezentacja królewskiego potomka. Czy to nie wspaniałe wieści?
-Mieszkańcy na pewno się ucieszą!-Zazu zamachał skrzydłami, wzbijając się w powietrze.
Uru spoglądała chwilę za nim, nim całkowicie odleciał.
Wtedy zeszła z czubka Lwiej Skały, by przysiąść przy innych lwicach, czekając przed jaskini. Z ogromnej jaskini należącej do stada, wydobywało się wiele niespokojnych dźwięków.
Jest przy niej Rafiki-pomyślała Uru.


Mufasa chodził  niespokojnie obok Lwiej Skały. Nie mógł uspokoić myśli, nie mógł przerwać bezmyślnego chodzenia. Strasznie denerwował się, że coś może stać się z Sarabi i ich dzieckiem...  Mufasa tak bardzo cieszył się , że zostanie ojcem. Opiekował się swoją małżonką przez całą ciążę. A teraz nawet nie mógł być przy niej by pomóc!
Fuknął, gdy przypomniał sobie, jak Rafiki go wygonił.
-Synu..
Mufasa zwrócił uwagę w stronę matki. Brązowa lwica stała na "schodkach", spoglądając na niego uważnie.
-Uspokój się, proszę
-Kiedy ja...
Uru uśmiechnęła się szeroko. W jej oczach błyszczała czułość.
-Wszystko poszło dobrze. Sarabi urodziła syna.

***
 
Beżowa lwica otworzyła oczy. Czuła się taka zmęczona! Gdy jednak sobie przypomniała dlaczego, na jej pysku zagościł cudowny uśmiech.
Przy jej brzuchu, małe, złote lwiątko piło mleko, ugniatając łapkami jej bok. Sarafina nachyliła się, by obwąchać maleństwo.
-Jest zdrowy, Rafiki?
-O tak, silny z niego wyrośnie książę,-odpowiedział szaman,-Widzimy się na jutrzejszej ceremonii. Odpocznijcie.
Szaman opuścił jaskinię.
Sarabi leżąca w najciemniejszym odcinku jaskini, przyjrzała się wyjściu, w którym stał Mufasa rozmawiając z medykiem.
Sarabi uniosła następnie wyżej głowę, by polizać Sarafinę w brodę.
-Dziękuję, że przy mnie byłaś. Nie zmienia to jednak faktu, że musisz zaopiekować się Nalą.
Nala, córka Sarafiny, przyszła na świat niewiele dwa dni wcześniej. Była silną i śliczną lwiczką. Dumą swojej matki i całego stada. Otrzymała także świadczące o tym imię-"skarb".
 
Sarafina pokiwała głową.
-Zostawiłam ją z Kate, ale masz rację. Poradzisz sobie sama tej nocy?- całe stado miało na czas dzisiejszej nocy przenieść się do innej jaskini, by nowoupieczona matka mogła odpocząć.
-Oczywiście,- synek zaczął się wiercić, więc lwica musiała go przysunąć bliżej siebie, by go ogrzać. Była bardzo ciekawa, jaka będzie jego przyszłość. Jak dużo będzie miał znajomych, jakim będzie dzieckiem?  Z czułością polizała główkę syna. Jeszcze dużo czasu przed tym.
 
Sarafina spoglądała na nią w milczeniu. Znowu zatęskniła za Jasirim. Syn Sarabi będzie miał chociaż ojca, a Nala.. tylko ją.
Zacisnęła zęby. Obiecała sobie w tej chwili, że ochroni ją przed wszystkim co złym.
Lwica opuściła jaskinię, by zostać Sarabi  samą z Mufasą, który właśnie wszedł do jaskini.  Król z radością malującą się na pysku, przysiadł przy ukochanej.
Sarabi ze łzami w oczach, przytuliła się do jego grzywy.
-Najdroższy, czy przedstawić ci naszego syna?
Mufasa spojrzał na złote lwiątko.
-Jest taki idealny.
-Bo jest nas,-szeptem odpowiedziała lwica, gdyż lwiątko wyraźnie zasnęło.
-Mówiłaś, że masz dla niego imię,-spytał Mufasa
-Simab
-Simab.. Simab.. Simba...-mruczał pod nosem Mufasa.
Sarabi otworzyła szerzej oczy.
-Simba! Tak, to piękne imię.
-Pasuję do niego,-lew polizał najdroższą lwicę za uchem.
 


***
 
Następnego dnia
 
Nants'ngonyama bakithi baba [Nadchodzi lew]
Sithi hu ngonyama [O tak, to jest lew]

Nants'ngonyama bakithi babo [Nadchodzi lew]
Sithi hu ngonyama ngonyama [O tak, to jest lew]
Ingonyama [Lew]

Ingonyama [Lew]
Ingonyama nengw'e namabala [To jest lew i lampart]
 
 
Na Lwiej Ziemi rozpoczął się nowy dzień. Słońce wolno wschodziło ku horyzontowi. Tym razem jednak, zwierzęta były już na nogach i gnały ku Lwiej Skale, mieniącej się na samym środku potężnej sawanny.  Ptaki wzniosły się w górę. Słonie, nosorożce, zebry, żyrafy, a nawet małe góralki, pragnęły zobaczyć przyszłego dziedzica ich krainy.
 
 
Odkąd los rzucił nas tu na Ziemię,
olśniewa wzrok słoneczny blask.
Jest tu więcej dróg, niż ktoś przejść by je mógł,
więcej spraw, niż ogarnąć się da.
 
 
Na skale stał potężny lew, Mufasa, wpatrujący się w swoje królestwo z dumą. Zazu, królewski majordamus, wylądował u jego łap, skłaniając się do ukłonu.  Mufasa ucieszył się na jego widok w tym ważnym dniu.  Najbardziej jednak oczekiwał przybycia dwóch ważnych dla siebie osób.
 
 
Istnienia sens, jak pojąć gdy,
wokół nas niezbadany lśni ląd.
Ale Słońca twarz hen, w nieba lazur się pnie,
to lśniąc to nie, nieskończony ciąg.
 
 
Prędko pojawiła się jedna z nich.  Rafiki. Zwierzęta odsunęły się, by go przepuścić. Król Mufasa objł szamana w przyjacielskim geście, następnie prowadząc go prosto do syna. Przywitał się z Sarabi, która w łapach trzymała małe złote lwiątko.
Simba odwrócił się w stronę szamana. Wyglądał naprawdę słodko!   Rafiki rozłamał jeden ze swoich owoców, które były przymocowane do jego kija, by jego sokiem zaznaczyć ciało lwiątka. Od teraz należał do Kręgu życia.
Podniósł Simbę, by pokazać go zwierzętą zgromadzonym na dole. Uru z radością w oczach oglądała  całą ceremonie, śledząc ruchy szaman. Mufasa i Sarabi ruszyli powoli za nim na sam szczyt ich skały.
 
 
Mandryl bez  zastanowienia uniósł ku górze lwiątko. Książę był w pełnych promieniach słońca, widoczny dla wszystkich zwierząt, które oddały pokłon ciekawskiemu maleństwu.
 
 


Wieczny Życia Krąg, co prowadzi nas,
przez rozpaczy mrok, w nadziei blask.
Aby dojść do tych dróg, własnych i pisanych,
w ten wspaniały, Wieczny Życia Krąg.
 
 
Hipopotamy , nosorożce, zebry, gepardy, skłoniły głowy przed lwiątkiem, słonie zatrąbiły, natomiast zebry zaczęły wierzgać z radości, uderzając kopytami o ziemie. Ptaki przycupnięte na gałęziach drzew, wzbiły się w niebo. Panowała radość , której nikt nie mógł zepsuć.
 
 
***
 
Uśmiechnięty Rafiki po prezentacji, mógł oddać królewicza kochającym rodzicom. Sam udał się do swojego baobabu, by namalować malunek Simby.
Sarabi chwyciła syna w pysk i odmaszerowała do jaskini, gdzie położyła się obok Sarafiny. Mufasa przycupnął obok żony, natomiast Uru ułożyła się z naprzeciw nich. Czułym wzrokiem wpatrywała się we wnuka, przypominając sobie, jak to jej dzieci były w jego wieku.
Pochyliła się, by polizać lwiątko po główce i tym samym zmyć lepki sok.
-Jest cudowny. Liczę moja droga, że pozwolisz mi się kiedyś nim zaopiekować?
Sarabi uśmiechnęła się.
-Oczywiście, że pozwolę. Możesz pójść z nami nad wodopój, jeśli chcesz.
Uru skinęła głową. Zanim jednak zdążyła odpowiedzieć, wtrącił się Mufasa, marszcząc brwi.
-Mamo , gdzie jest Taka?  Nie przypominam sobie, żebym widział go na prezentacji Simby.
Uru spojrzała na syna.
-Może zle się poczuł? Na pewno chciałaby być na uroczystości swojego jedynego bratanka.
-Mhm.-Mufasa nie był co do tego taki pewien.
Wezwał do siebie Zazu, by ten uprzedził Takę , że król się zbliża. Lew wyszedł, oglądając się przez ramię.
Uru pokręciła głową.
-Przyzwyczajajcie się, bo pewnego dnia wasze lwiątka będą takie duże,-lwica wstała,-Simba zapowiada się na świetnego księcia, natomiast Nala jest bardzo śliczna. Myślę, że mogłybyście ich zaręczyć.
Z szyderczym uśmiechem opuściła jaskinię. Natomiast Sarabi i Sarafina zachichotały. Nala wierciła się w łapach Sarafiny, więc lwica ją polizała.
-Wodopój?
-Wodopój!-pewnie odparła Sarabi, po czym ostrożnie dźwignęła się na równe łapy.
 
***
 
W tym czasie za Lwią Skałą, w ciemnej jaskini, Taka właśnie złapał mysz.
-Los nie jest sprawiedliwy,-powiedział, trzymając myszkę,-Ja na przykład nigdy nie zastanę królem,  a ty nie ujrzysz więcej wschodu słońca,-mówiąc to zamierzał ją zjeść, ale przerwał mu irytujący głos zza jego pleców.
-Mama ci nie mówiła żebyś nie bawił się jedzeniem?
-Czego znów chcesz?-Taka wściekły odwrócił się do Zazu.
-Oznajmić ci, że król Mufasa podąża do nas.Pewnie mu powiesz, czemu nie byłeś na porannej ceremonii.
Mysz uciekła.
-Przez ciebie Zazu straciłem obiad,-z wyrzutem oznajmił brązowy lew.
-Ha, stracisz więcej, bo król jest na ciebie wściekły.
-U, aż się trzęsę ze strachu!-Taka skradał się ku majordamusowi, który odrobinę przerażony, próbował mu uciec.
-Nie, Skaza, nie patrz tak na mnie.
-Jak mnie nazwałeś!?-zatrzymał się szybko lew. Zmarszczył brwi i ryknął z wściekłości. Oczywiście, że podobała mu się ta ksywka. Może nawet powinien się tak nazywać, z powodu blizny. Jak jednak ten głupi ptak mógł tak do niego mówić?!
Rzucił się na niego, ale w tej samej chwili, pojawił się Mufasa.
-Skaza
Sam mnie tak nazwałeś, niby królu-pomyślał z frustracją dawny książę.
-Wypluj go
-W samą porę panie-Zazu
Skaza wypłuł Zazu , całego w ślinie, po zawahaniu. Zbliżył się do brata.
-Mój starszy brat, zniżył się by obcować ze swym ludem
-Dlaczego nie widziałem cię na prezentacji Simby?
-To było dzisiaj...-rzekł, drapiąc ostrymi pazurami skalną ścianę,-...o jak że mi przykro... wyleciało mi z głowy.
-O tak, jako brat króla powinieneś wykazać się większą czujnością i być blisko tronu,-powiedział Zazu.
-Byłem blisko tronu, zanim urodził się ten wypłosz!
-Ten "wypłosz" to mój syn i twój przyszły król,-warknął Mufasa
-O, zaczynam już ćwiczyć dyganie
-Nie zwracaj się przeciwko mnie bracie!-syknął Mufasa
-O nie Mufaso, to ty nie zwracaj się przeciwko mnie!
Mufasa z rykiem rzucił się ku Tace, zagradzając mu drogę.
-Czy to wyzwanie?!
-Po co te nerwy, jak bym śmiał rzucać ci wyzwanie?
-A szkoda, czemu nie?-zadrwił Zazu
-Ponieważ odziedziczyłem w lwiej części rozum, lecz jeżeli chodzi o siłę... nie zostałem hojnie obdarzony,-Taka z udawaną smutną miną, ruszył w tylko sobie znanym kierunku.
Mufasa z Zazu na ramieniu, wpatrywali się za nim.
-A ,w każde rodzinie taki się trafia... w mojej nawet dwóch..-odezwał się Zazu,-Udaje im się zepsuć każdą uroczystość.
-Co ja mam z nim zrobić?-spytał król lew
-Byłby z niego niezły futrzak
-Zazu..!!
Mufasa skierował się z powrotem ku Lwiej Skale.
-I zawsze w razie potrzeby można by go przetrzepać
-Hy hy hy,-zaśmiał się Mufasa
 
***  
 
Sarabi i Sarafina z lwiątkami w pyskach, skierowały się ku wodopojowi. W taki gorący dzień jak ten, dobrze byłoby zanurzyć się w chłodnej wodzie. Obie jednak wiedziały, że zanim do tego dojdzie, będą musiały uspokoić lwiątka . 
Chłodny wiatr muskał ich pyski, gdy położyły się na płaskiej skale w cieniu. Nad wodopojem jedynie dwa gepardy i żyrafa pili wodę. Nikt nie zwracał na nie uwagi, więc w spokoju mogły porozmawiać. Na Lwiej Skale wciąż ktoś kręcił się obok, pytając czy nic im nie potrzeba, a tutaj.. panowała cisza i spokój.
Sarabi oparła głowę na łapach. Westchnęła. Sarafina polizała Nale po główce. Ułożyła się obok Simby na trawie. Oba lwiątka z zaciekawieniem na siebie spoglądały.
Nala była kopią Sarafiny, natomiast Simba Mufasy. Sarabi i Sarafina, spoglądając na swoje pociechy, musiały przyznać, że chciałyby , by te zaprzyjazniły się i były szczęśliwe.
Lwice podjęły rozmowę.
 
 
***
 
Taka błądził po sawannie dość długo. Jego kroki słychać było z daleka. W oczach płonął czysty gniew. Jak Mufasa śmiał uważać się za lepszego i mi rozkazywać!!?
Musiał coś wymyślić...
Ten wypłosz nie może dostać tronu, żaden z nich. Tylko ja byłbym dobrym królem!
Jego wewnętrze myśli, przerwał nagły ciężar. Przeturlał się , wzbijając tumany kurzu. Powalony i przyszpilony do ziemi, dopiero po dłuższej chwili, w swoim przeciwniku rozpoznał Zirę. Lwica wyrosła. Jej łapy wydłużyły się, a pasek przebiegający na głowie, stał się wyraźniejszy. Z oczu płynęła ciekawość.
Taka prychnął, marząc by z niego zeszła. Miał już dość tego dnia.
-Cześć, Scar
-Ty też musisz mnie tak nazywać?-syknął, podnosząc się z ziemi. Otrzepał szybko czarną grzywę,-Czego chcesz?
-Szukałam cię. Masz może ochotę obejrzeć moje polowanie na oryksy?
-Nie, mam ważniejsze sprawy,-pokręcił głową Taka.
-Niby jakie?-zaciekawiła się lwica, wysilając słów,-Też idziesz nad wodopój jak najjaśniejsza królowa i jej pomocnica,-prychnęła.
-Czyżbyś nie lubiła Sarabi?
Zira skinęła głową, nabormuszona.
-Teraz jeszcze gdy urodziła lwiątko, na pewno nie odpuści sobie by mną pogardzać,-Zira usiadła na ziemi,-Mam dość tej okropnej Lwiej Ziemi!
-Nie miałabyś dość, gdyby zmienił się władca,-Taka uśmiechnął się szyderczo, wystawiając dumnie pierść,-I wkrótce to się stanie, gdy tylko pozbędę się tej dwójki. Będę działać z czasem, by nikt się nie zorientował.
Zira szerzej otworzyła oczy.
-Taka.. to genialny pomysł! Byłbyś świetnym królem. A ja zostanę twoją podwładną!
-Lepiej Zira,-Taka odezwał się ponownie,-Zostaniesz moją partnerką. Oczywiście tylko dla przykrywki. Wtedy szybciej mnie poprą, jeśli doczekam się rodziny.
-Tak, to.. to dobry plan,-odparła Zira, chodz czuła się okropnie w związku z tym, że Taka chciałby być z nią tylko dla zysków. Z innej jednak strony, może z czasem coś się rozwinie i stworzą naprawdę wspaniały królewski związek?
Jestem na pewno lepszą partią niż Sarafina czy Sarabi!-pomyślała Zira, kierując się za Taką w stronę granicy.
 
***
 
Gdy nadeszła noc, Uru jeszcze nie spała, tak jak większość stada. Zamiast tego z Simbą w łapach, leżała, oglądając gwiazdy. Tej nocy pięknie błyszczały.
-Gdy dorośniesz, poznasz wszystkie tajemnice jakie za sobą skrywają, mój kochany wnuku,-z uśmiechem i zachwytem opowiadała Uru. Była świadoma , że Simba już dawno zasnął. Nie przestawała jednak opowiadać.-Krąg życia to cudowna sprawa, bo trzyma wszystko w harmonii. Kierujemy się tym od pokoleń. Wiesz, mój malutki, że gdy lew , dzielny i odważny umiera, zamienia się w gwiazdę i spogląda na nas, czuwając, byśmy żyli bezpiecznie..?
 


 
Cześć! Mam nadzieję, że rozdział się spodobał :)  Starałam się, by był przyjemny do czytania i z masą ślicznych obrazków.
Pozdrawiam ^_^